Opis książki:
Ta książka pokazuje, jak tworzyć skuteczne instytucje i koordynować politykę na skalę ponadnarodową, aby zapewnić, że integracja Unii Europejskiej najlepiej zaspokoi potrzeby społeczne. Oferuje połączenie technokratycznego i humanistycznego spojrzenia na dyskusję na temat zarządzania zasobami publicznymi.
Warto zauważyć, że nasze wartości społeczne i środowiskowe są zbyt drogie, aby je stracić, dlatego państwo winno w ramach realizowanych polityk publicznych dążenie do ich zachowania. Rezultatem jest systematyczny brak równowagi, który, jak kiedyś argumentował John Kenneth Galbraith, stworzył świat “prywatnego bogactwa i publicznego brudu” poprzez nadmierne podkreślanie wzrostu gospodarczego, rynków i naszej tożsamości jako konsumentów, co wyparło nasze ludzkie role jako obywateli, członków społeczności i odpowiedzialnych użytkowników zasobów naturalnych.
W takiej sytuacji należałoby się zastanowić, czy wyzwania nowej, bardziej złożonej rzeczywistości, nie wymagają nowych, bardziej złożonych receptur na pojawiające się kryzysy oraz otaczającą nas rzeczywistość i realizację polityki społeczno-gospodarczej przez państwo i Unię Europejską, które we właściwy sposób byłoby kompatybilne ze światem, rynkami finansowymi oraz otoczeniem gospodarczym.
Książka oferuje dogłębną i unikatową analizę funkcjonowania instytucji Unii Europejskiej na tle krajowych podmiotów państw członkowskich UE. Wpisuje się w toczącą debatę na temat globalnych dóbr publicznych i procesów związanych z zarządzaniem ich dostarczaniem. W dalszej części omówiono instrumenty zarządzania finansami publicznymi, wskazując ich historyczną ewolucję w praktyce oraz ich skuteczność mierzoną wskaźnikiem rozwoju społecznego. Autorka przedstawia propozycję zarządzania globalnymi, europejskimi i krajowymi dobrami publicznymi w trzech obszarach: ochrony środowiska, transnarodowych projektów infrastrukturalnych oraz polityki społecznej. Książka analizuje instrumenty zarządzania finansami publicznymi stosowane podczas ostatniej pandemii, „rozróżniające” instrumenty „zwykłe” i „kryzysowe” oceniając ich skuteczność w określonych sytuacjach gospodarczych.